„Widzę jak się w siebie zapada. Można odnieść wrażenie, że nic się nie dzieje, bo kiedy pytam go czy wszystko w porządku, zawsze odpowiada, że tak, że ok. Właściwie od października, kiedy zamknęli szkoły jest sam ze sobą. Staramy się w tym uczestniczyć, zapewniać mu jakieś rozrywki, być aktywnie przy nim, ale wiemy, że nie zastąpimy mu rówieśników. Kontakty „elektroniczne” ustały po kilku miesiącach. Zatomizowali się. Podzielili. Potem przyszła zima i zakaz wychodzenia bez opieki na podwórko. Otaczają go wyłącznie dorośli. Od miesięcy. Jedyny kontakt z kimś poniżej czterdziestki to pięcioletnia siostra. Dla szóstoklasisty to atrakcja, która podlega dyskusji. Trochę się uczy, trochę udaje, że to robi, gra na X-BOXie, gapi się w komórkę. Dawniej zasypywał mnie ciekawostkami, których wypatrywał w sieci. „Tato, a wiesz że ludzka głowa waży 4 kilo?”. Teraz coraz mniej tych ciekawostek. Po prostu się gapi. Kłócą się z siostrą. Z nauką też różnie. Coraz częściej używa takich zwrotów jak: „to bez sensu”, „beznadziejny”, „beznadziejne”. Jeżeli posypie się w szkole nie wygrzebie się z tego. Tymczasem z matematyki praca domowa to cztery strony ćwiczeń. Zdarzały się tygodnie z kilkoma sprawdzianami. Opieka psychologiczna? Systemowo nie istnieje. Czy ktoś pyta ich jak się czują? Czy ktoś zastanawia się nad tym, czym dla szóstoklasisty jest trwająca pół roku izolacja, wyłączenie z grupy rówieśniczej, brak perspektywy na poprawę sytuacji? To bezterminowe zamknięcie sieje w nim spustoszenie, którego jestem świadkiem i jestem wobec tego spustoszenia bezsilny, ponieważ nie zastąpię mu kolegów i koleżanek i wcześniej czy później przekroczymy tę nieuchwytną granicę, za którą ktoś nie chce już pomocy, a to jest droga, z której nie wszyscy potrafią zawrócić.

Ma na imię Mikołaj. Ma jedenaście lat. Jest moim synem i uczestniczy w gigantycznym eksperymencie społecznym, którego źródłem jest pandemia Covid-19. Kiedy pyta mnie, kiedy to się skończy nie potrafię odpowiedzieć, a on doskonale wie, że tego nie potrafię. Więć wraca do pokoju i próbuje przetrwać, ale powoli rozpada się na naszych oczach i wiem, że w innych pokojach, w innych domach rozpada się wielu/wiele takich jak on.

Dzisiaj jest Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją. Postarajmy się być bardziej uważni, ponieważ nie każdy potrafi poprosić o pomoc, nie każdy ma na to ochotę, nie każdy ma odwagę i nie każdy ma na to siłę. Wszyscy mamy swoje zmartwienia, więc łatwo przegapić cudze. Szczególnie jeśli to nie są zmartwienia dorosłych”

Obserwuję takich Mikołajów wśród dzieci, z którymi mam zajęcia. Bardzo się staram być dla nich, być z nimi. Tylko tyle mogę i wiem, że to za mało.